ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ فَقالَ لَها وَ لِلأَْرْضِ ائْتِيا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ

ثمّ استوى إلى السّماء و هي دخان فقال لها و للأرض ائتيا طوعا أو كرها قالتا أتينا طائعين

Thumma istawa ila alssama-i wahiya dukhanun faqala laha walil-ardi i/tiya tawAAan aw karhan qalata atayna ta-iAAeena

سپس به آسمان پرداخت و آن دودي بود پس به آسمان و زمين گفت : خواه يا ناخواه بياييد گفتند : فرمانبردار آمديم

سپس به آسمان پرداخت كه به صورت دودى [/بخارى] بود; به آن و به زمين فرمود خواه يا ناخواه رام شويد; [به زبان حال] گفتند البته رام و تسليم هستيم.

آن گاه به آفرينش آسمان پرداخت و آن در آغاز بصورت دود بود. امر كرد كه اى آسمان و، اى زمين طوعا و كرها (خواه و ناخواه) تحت امر پروردگارتان قرار گيريد- گفتند: ما تسليم محض امر پروردگاريم.

آن گاه آهنگ آفرینش آسمان کرد، در حالی که به صورت دود بود، پس به آن و به زمین گفت: خواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: فرمانبردار آمدیم.

پس توجه كرد به (آفريدن) آسمان در حاليكه آن دودى بود پس گفت خدا به آسمان و زمين كه هر دو بيائيد در حاليكه فرمانبردار يا ناخواه باشيد گفتند آمديم در حاليكه فرمانبرداريم

سپس آهنگ [آفرينش‏] آسمان كرد، و آن بخارى بود. پس به آن و به زمين فرمود: «خواه يا ناخواه بياييد.» آن دو گفتند: «فرمان‏پذير آمديم.»

سپس آهنگ آسمان كرد كه آن دودى بود، پس به آسمان و زمين فرمود: خواه و ناخواه بياييد، گفتند: «فرمانبردار آمديم.»

پس از آن، قصد [آفريدن‏] آسمان را كرد، و آن [همچون‏] دودى بود، پس به آسمان و زمين گفت: بياييد به طوع يا اكراه. آن دو گفتند: آمديم اطاعت‏كنان.

پس پرداخت به آسمان و آن بود دودى پس گفت آنرا و زمين را كه بيائيد خواه يا ناخواه گفتند آمديم فرمانبران

آن گاه به آسمان پرداخت و آن چون دود بود، سپس به آن و زمين گفت: خواسته يا ناخواسته [پيش‏] آييد [و به فرمان من گردن نهيد] گفتند: به دلخواه آمده‏ايم

سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالی که بصورت دود بود؛ به آن و به زمین دستور داد: «به وجود آیید (و شکل گیرید)، خواه از روی اطاعت و خواه اکراه!» آنها گفتند: «ما از روی طاعت می‌آییم (و شکل می‌گیریم)!»

سپس به آسمان پرداخت و آن دودى- گاز يا بخارى دودمانند- بود، پس به آن و به زمين گفت: خواه يا ناخواه بياييد، گفتند: فرمانبردار آمديم.

پس پرداخت به آسمان و آن بود دودى پس گفت آنرا و زمين را كه بيائيد خواه يا ناخواه گفتند آمديم فرمانبران

سپس پرداخت به آسمان و بود آن دودى پس گفت بدان و به زمين بيائيد خواه و ناخواه گفتند آمديم فرمانبرداران

و آن گاه به خلقت آسمانها توجه کامل فرمود که آسمانها دودی بود، پس (به امر نافذ تکوینی) به آسمان و زمین فرمود که همه (به سوی خدا و اطاعت فرمان حق) به شوق و رغبت یا به جبر و کراهت بشتابید. آنها عرضه داشتند: ما با کمال شوق و میل می‌شتابیم.

سپس او به آسمان پرداخت، هنگامي كه هنوز به صورت گاز بود و به آن و زمين گفت: به وجود بياييد، خواسته يا ناخواسته. آنها گفتند: ما با ميل و رغبت مي آييم.

Then He aimed/tended to the sky/space and it is smoke/fumes, so He said to it and to the earth/Planet Earth: «You (B) come voluntarily or forcefully/involuntarily .» They (B) said: «We came obedient.»

Then He Istawa (rose over) towards the heaven when it was smoke, and said to it and to the earth: «Come both of you willingly or unwillingly.» They both said: «We come, willingly.»

Then He lifted Himself to heaven when it was smoke, and said to it and to the earth, «Come willingly, or unwillingly!» They said, «We come willingly.»

And [Whenever the particle thumma is used, as in the above instance, to link parallel statements – i.e., statements not necessarily indicating a sequence in time – it has the function of a simple conjunction, and may be rendered as «and».] He [it is who] applied His design to the skies, which were [yet but] smoke; [I.e., a gas – evidently hydrogen gas, which physicists regard as the primal element from which all material particles of the universe have evolved and still evolve. For the meaning of the term sama («sky» or «skies» or «heaven») in its cosmic connotation, see note on 2:29.] and He [it is who] said to them and to the earth, «Come [into being], both of you, willingly or unwillingly!» – to which both responded, «We do come in obedience.» [Explaining this passage, Zamakhshari observes: «The meaning of God’s command to the skies and the earth to `come›, and their submission [to His command] is this: He willed their coming into being, and so they came to be as He willed them to be and this is the kind of metaphor (majaz) which is called `allegory› (tamthil). Thus, the purport [of this passage] is but an illustration (taswir) of the effect of His almighty power on all that is willed [by Him], and nothing else.» (It is obvious that Zamakhshari’s reasoning is based on the oft-repeated Quranic statement, «When God wills a thing to be, He but says unto it, `Be› – and it is.») Concluding his interpretation of the above passage, Zamakhshari adds: «If I am asked about the meaning of [the words] `willingly or unwillingly›, I say that it is a figurative expression (mathal) indicating that His almighty will must inevitably take effect.»]

En hij ondernam de schepping des hemels: en deze was rook, en hij zeide tot den hemel en tot de aarde: Komt, hetzij gehoorzaam of tegen uwen wil.

Then He settled to the heaven, while it was still smoke, and He said to it, and to the Earth: "Come willingly or unwillingly." They said: "We come willingly."

Poi si rivolse al cielo che era fumo e disse a quello e alla terra: «Venite entrambi, per amore o per forza». Risposero: «Veniamo obbedienti!».

Then He Istawa (rose over) towards the heaven when it was smoke, and said to it and to the earth: "Come both of you willingly or unwillingly." They both said: "We come, willingly."

Потом Он обратился к небу, которое было дымом, и сказал ему и земле: «Придите по доброй воле или против воли». Они сказали: «Мы придем по доброй воле»
.

Потом Он обратился к небу, которое было [лишь] дымом, и сказал ему и земле: «Предстаньте [предо Мной], хотите вы того или нет». Они ответили: «Мы предстанем по доброй воле».

Then He directed Himself to the heaven and it is a vapor, so He said to it and to the earth: Come both, willingly or unwillingly. They both said: We come willingly.

Then turned He to the heaven when it was smoke, and said unto it and unto the earth: Come both of you, willingly or loth. They said: We come, obedient.

Then He made for the heaven and it was but smoke, and He said to it and to the earth, ‹Come, ye two, whether ye will or no!› They said, ‹We come willingly!›

Sonra buhar/duman halindeki göğe yöneldi de ona ve yerküreye şöyle seslendi: «İsteyerek veya istemeyerek gelin!» Onlar şöyle dediler: «İsteyerek geldik!»

Then He willed to the heaven when it was smoke, and to it and the earth He said: ‹Come willingly, or unwillingly. ‹ ‹We come willingly, ‹ they answered.

Likewise, He it is Who designed well the Sky when it was Smoke (Nebulae of gas). And He said to it and the earth, «Come both of you willingly or unwillingly.» They said, «We do come, obedient.» (‹Thumm› = Afterward, then, so, likewise, similarly, in the like manner. The Cosmic bodies coming into their orbits willingly or unwillingly indicates their having been made subservient to the Divine Laws, without free will (3:82), (13:15)).

Then He turned to the sky, when it was still gas, and said to it, and to the earth, «Come into existence, willingly or unwillingly.» They said, «We come willingly.»

Then He applied himself to the Heaven, which then was but smoke: and to it and to the Earth He said, «Come ye, whether in obedience or against your will?» and they both said, «We come obedient.»

Then He set his mind to the creation of heaven; and it was smoke: And He said unto it, and to the earth, come, either obediently, or against your will. They answered, we come, obedient to thy command.

Then HE turned to the heaven, while it was something like smoke, and said to it and to the earth; `Come ye both of you in obedience, willingly or unwillingly.› They said, `We come willingly.›

Dann wandte Er Sich zum Himmel, welcher noch Nebel war, und sprach zu ihm und zu der Erde: «Kommt ihr beide, willig oder widerwillig.» Sie sprachen: «Wir kommen willig.»

И в завершение всего ■ Он утвердил создание небес, ■ Что были как бы пеленой из дыма. ■ И молвил Он и Небу, и Земле: ■ «Добром или неволей, встаньте рядом!» ■ Они ответили: «В желанном послушанье ■ Сойдемся рядом мы».

Соңра күкне халык кылырга теләде ул вакытта күк төтен иде, күккә вә җиргә теләп яки теләмичә: «Миңа итагать итегез, ягъни Мин әйткәнчә булыгыз!» Алар әйттеләр: «Йә Рабби, теләп үз ихтыярыбыз илә баш иябез», – диделәр.

پھر آسمان کی طرف متوجہ ہوا اور وہ دھواں تھا تو اس نے اس سے اور زمین سے فرمایا کہ دونوں آؤ (خواہ) خوشی سے خواہ ناخوشی سے۔ انہوں نے کہا کہ ہم خوشی سے آتے ہیں

پھر وہ سماوی کائنات کی طرف متوجہ ہوا تو وہ (سب) دھواں تھا، سو اس نے اُسے (یعنی آسمانی کرّوں سے) اور زمین سے فرمایا: خواہ باہم کشش و رغبت سے یا گریزی و ناگواری سے (ہمارے نظام کے تابع) آجاؤ، دونوں نے کہا: ہم خوشی سے حاضر ہیں،