وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الإِْنْسانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُسٌ كَفُورٌ

و لئن أذقنا الإنسان منّا رحمة ثمّ نزعناها منه إنّه ليؤس كفور

Wala-in athaqna al-insana minna rahmatan thumma nazaAAnaha minhu innahu layaoosun kafoorun

اگر به انسان رحمتي بچشانيم ، آنگاه از او بازش گيريم ، مايوس مي شودو کفران مي ورزد

و هر گاه انسان را از سوى خود رحمتى بچشانيم، سپس آن را از او بازگيريم، بس نوميد و ناسپاس گردد.

و اگر ما لذت نعمت و رحمت را به انسان بچشانيم، سپس آن را از او بازستانيم (از رحمت خدا) نااميد شده و ناشكرى ميكند.

و اگر از سوی خود رحمتی [چون سلامتی، ثروت، اولاد و امنیت] به انسان بچشانیم، سپس آن را [به علتی حکیمانه] از او سلب کنیم [نسبت به آینده زندگی] بسیار نومید شونده و [نسبت به نعمت هایی که دارا بود] بسیار کفران کننده است.

و بعزتم سوگند اگر بچشانيم آدمى را از جانب خود نعمتى پس باز ستانيم نعمت را از او بيگمان او بس نااميد و بسيار ناسپاس است

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم، سپس آن را از وى سلب كنيم، قطعاً نوميد و ناسپاس خواهد بود.

اگر انسان را از رحمت خود برخوردار كنيم و سپس از او بازگيريم بسيار نااميد و ناسپاس خواهد شد،

و اگر آدمى را رحمتى از خود بچشانيم، سپس آن را از وى باز گيريم، بى‏گمان او نوميد و ناسپاس باشد.

و هر آينه اگر بچشانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او بدرستيكه او هر آينه نوميد و ناسپاس است

و اگر از [سوى‏] خويش رحمتى به انسان بچشانيم آن گاه آن را از او برگيريم، او بسى نااميد [و] ناسپاس گردد

و اگر از جانب خویش، نعمتی به انسان بچشانیم، سپس آن را از او بگیریم، بسیار نومید و ناسپاس خواهد بود!

و اگر آدمى را مهر و بخشايشى از سوى خويش بچشانيم و سپس آن را از او باز گيريم هر آينه نوميد و ناسپاس خواهد شد.

و هر آينه اگر بچشانيم انسان را از خود رحمتى پس برداريم آنرا از او بدرستى كه او هر آينه نوميد و ناسپاس است

و اگر چشانيم انسان را از خود رحمتى و سپس بگيريمش از او همانا او است نوميد ناسپاس

و اگر ما بشر را به نعمت و رحمتی برخوردار کنیم، سپس (چون کفران کرد) آن نعمت را از او بازگیریم او سخت به خوی نومیدی و کفران درافتد.

هرگاه انسان را قرين رحمت خويش گردانيم و سپس آن را بازگيريم، او مأيوس و ناسپاس مي شود.

And if (E) We made the human/mankind taste/experience from Us mercy, then We removed it from him, that he truly is (a) despairing/hopeless (E) (insistent) disbeliever/(insisting) disbelief.

And if We give man a taste of Mercy from Us, and then withdraw it from him, verily! He is despairing, ungrateful.

And if We let a man taste mercy from Us, and then We wrest it from him, he is desperate, ungrateful.

And thus it is: if We let man taste some of Our grace, ‹6 and then take it away from him -behold, he abandons all hope,» forgetting all gratitude [for Our past favours].

Waarlijk, indien wij den mensch van onze genade doen proeven, en daarna van hem aftrekken, zal hij zeker wanhopig en ondankbaar worden.

And if We give man a taste of mercy from Us, then We withdraw it from him; he becomes despairing, rejecting.

Se facciamo gustare all’uomo la Nostra misericordia e poi gliela neghiamo, ecco che ingratamente si dispera.

And if We give man a taste of Mercy from Us, and then withdraw it from him, verily! He is despairing, ungrateful.

Если Мы дадим человеку вкусить милость, а потом отберем это, то он становится отчаявшимся, неблагодарным.

Если Мы дадим человеку вкусить от милости [Своей], а потом отберем это, воистину, он неизбежно приходит в отчаяние и становится неблагодарным.

And if We make man taste mercy from Us, then take it off from him, most surely he is despairing, ungrateful.

And if we cause man to taste some mercy from Us and afterward withdraw it from him, lo! he is despairing, thankless.

And if we make man taste of mercy from us and then strip it off from him, verily, he is despairing, ungrateful;

İnsana bizden bir rahmet tattırıp sonra onu ondan çekip alsak, insan elbette çok ümitsiz, çok nankör bir hale düşer.

If We let a human taste Our Mercy and then withhold it from him, he becomes desperate and ungrateful.

(Those who only believe in the instant gains of this life, are quick to rejoice and quick to despair.) If Our Law causes man to taste Mercy from Us and afterward withdraws it from him, he behaves despairing, thankless.

Whenever we bless the human being with mercy from us, then remove it, he turns despondent, unappreciative.

And if we cause man to taste our mercy, and then deprive him of it, verily, he is despairing, ungrateful.

Verily, if We cause man to taste mercy from Us, and afterwards take it away from him; he will surely become desperate, and ungrateful.

And if WE make man taste of mercy from US, and then take it away from him, verily he is despairing, ungrateful.

Und wenn Wir dem Menschen Barmherzigkeit von Uns zu kosten geben und sie darauf von ihm fortnehmen, er ist verzweifelt, undankbar.

И если Мы позволим человеку ■ Вкус Нашей милости познать, ■ Потом же у него ее отнимем, ■ Глядите, он в отчаянье приходит, – ■ Неблагодарным становясь, утрачивает веру.

Әгәр кешегә башта рәхмәтебездән нигъмәт биреп, соңра ул нигъмәтне алсак, әлбәттә, ул кеше Аллаһудан өметсез булып кәфер була.

اور اگر ہم انسان کو اپنے پاس سے نعمت بخشیں پھر اس سے اس کو چھین لیں تو ناامید (اور) ناشکرا (ہوجاتا) ہے

اور اگر ہم انسان کو اپنی جانب سے رحمت کا مزہ چکھاتے ہیں پھر ہم اسے (کسی وجہ سے) اس سے واپس لے لیتے ہیں تو وہ نہایت مایوس (اور) ناشکرگزار ہو جاتا ہے،