وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا أَسَفى عَلى يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ

و تولّى عنهم و قال يا أسفى على يوسف و ابيضّت عيناه من الحزن فهو كظيم

Watawalla AAanhum waqala ya asafa AAala yoosufa waibyaddat AAaynahu mina alhuzni fahuwa katheemun

روي خود از آنها بگردانيد و گفت : اي اندوها بر يوسف و چشمانش از غم سپيدي گرفت و همچنان خشم خود فرو مي خورد

و از آنان روى برگرداند و [با اشك و اندوه] گفت بر [فراق] يوسف اسف مى خورم، و چشمانش از [اشك و] اندوه، سپيد [و نابين] شد و اندوه خود را فرو خورد.

و از آنها روى برگردانيد و گفت: حيف از يوسف و هر دو چشمش از غم و اندوه سفيد گشت و اندوه خود را در دل نهفت.

و از آنان کناره گرفت و گفت: دریغا بر یوسف! و در حالی که از غصّه لبریز بود دو چشمش از اندوه، سپید شد.

و يعقوب روى برتافت از فرزندان خود و گفت اى اندوه من بر فراق يوسف و سپيد شد هر دو چشم او از اندوه و او پر شده بود از خشم فرزندان (و اظهار نمى‏كرد)

و از آنان روى گردانيد و گفت: «اى دريغ بر يوسف، و در حالى كه اندوه خود را فرو مى‏خورد، چشمانش از اندوه سپيد شد.»

از آنها روى برگرداند و گفت: «افسوس بر فراق يوسف.» و چشمانش از اندوه سفيد شد، و اندوه خود فرو خورد.

و از ايشان روى گردانيد و گفت: اى دريغ بر يوسف! و دو چشمش از اندوه سپيد گشت [نابينا شد] در حالى كه خشم خويش را نگاه مى‏داشت.

و روى گردانيد از ايشان و گفت اى اندوه بر يوسف و سفيد شد دو چشمش از اندوه پس او بود خشم خورنده

و از آنان روى برتافت و گفت: دريغا بر يوسف، و چشمانش از اندوه سفيد گشت، در حالى كه [وجودش‏] سرشار از خشم بود

و از آنها روی برگرداند و گفت: «وا اسفا بر یوسف!» و چشمان او از اندوه سفید شد، اما خشم خود را فرو می‌برد (و هرگز کفران نمی‌کرد)!

و از آنها روى بگردانيد و گفت: اى دريغا بر يوسف! و دو چشم او از اندوه سپيد شد و او خشم خويش [از فرزندان‏] فرو مى‏خورد.

و روى گردانيد از ايشان و گفت اى اندوه بر يوسف و سفيد شد دو چشمش از اندوه پس او بود خشم خورنده

و روى برتافت از ايشان و گفت دريغ بر يوسف و سفيد شد ديدگان او از اندوه و بود به اندوه گلوگير

آن گاه یعقوب (از شدت حزن) روی از آنها بگردانید و گفت: وا اسفا بر فراق یوسف!و از گریه غم چشمانش سفید شد و سوز هجران و داغ دل بنهفت.

در حالي كه او از آنها روي ‌گرداند، مي گفت: من غم يوسف دارم. و چشمان او از اندوه زياد سفيد شد؛ او واقعاً غصه‌دار بود.

And he turned away from them, and he said: «Oh my sorrow, on Joseph,» and his two eyes whitened, from the sadness/grief, and he is suppressed .

And he turned away from them and said: «Alas, my grief for Yoosuf (Joseph)!» And he lost his sight because of the sorrow that he was suppressing.

And he turned away from them, and said, ‹Ah, woe is me for Joseph!› And his eyes turned white because of the sorrow that he choked within him.

But he turned away from them and said: «O woe is me for Joseph!»-and his eyes became dim» from the grief with which he was filled.

Hij wendde zich van hen af en zeide: O hoezeer ben ik door Jozef bedroefd! En zijne oogen werden door treuren wit daar hij door zware droefheid overstelpt was.

And he turned away from them and said: "Oh, my sorry over Joseph." And his eyes turned white from sadness, and he became blind.

Volse loro le spalle e disse: «Ahimé! Quanto mi dolgo per Giuseppe!». Sbiancarono i suoi occhi per la tristezza e fu sopraffatto dal dispiacere.

And he turned away from them and said: "Alas, my grief for Yoosuf (Joseph)!" And he lost his sight because of the sorrow that he was suppressing.

Он отвернулся от них и сказал: «Как жаль Йусуфа (Иосифа)!» И его глаза покрылись бельмами от печали, которую он сдерживал.

Он отвернулся от них и воскликнул: «О горе мне из-за Йусуфа!» И покрылись глаза его от скорби бельмами, и сдерживал он свою печаль.

And he turned away from them, and said: O my sorrow for Yusuf! and his eyes became white on account of the grief, and he was a repressor (of grief).

And he turned away from them and said: Alas, my grief for Joseph! And his eyes were whitened with the sorrow that he was suppressing.

And he turned away from them and said, ‹O my lament for Joseph!› and his eyes grew white with grief, for he repressed (his woe).

Ve yüzünü onlardan öteye döndürdü de şöyle inledi: «Ey Yûsuf’a duyduğum gam, neredesin!» Ve kederden gözlerine ak düştü. Durmadan yutkunuyordu.

And he turned away and said: ‹Alas for Joseph! ‹ His eyes turned white with the grief he repressed within him.

Then Jacob turned away from them saying, «Alas, my grief for Joseph!» His eyes glistened with tears but he suppressed his grief.» (Jacob worried more about Joseph since he had no news of him yet. Many exponents at this point have ventured into strange guesswork. They report that Prophet Jacob became blind with grief and cried incessantly for eighty years grieving for Joseph! The Bible relates that Jacob lived to be 147 years old. Even so, it is not befitting of a Prophet of God, or even an ordinary person, to turn blind with grief and weep incessantly for 80 years. The whiteness of his eyes in this verse clearly refers to his eyes glistening with tears momentarily. And then he controlled his grief).

He turned away from them, saying, «I am grieving over Joseph.» His eyes turned white from grieving so much; he was truly sad.

And he turned away from them and said, «Oh! how I am grieved for Joseph!» and his eyes became white with grief, for he bore a silent sorrow.

And he turned from them and said, oh how am I grieved for Joseph! And his eyes became white with mourning, he being oppressed with deep sorrow.

And he turned away from them and said, `O my grief for Joseph ! ‹ And his eyes were filled with tears because of the grief, and he was suppressing his sorrow.

Und er wandte sich ab von ihnen und sprach: «O mein Kummer um Joseph!» Und seine Augen wurden tränenvoll vor Kummer, dann unterdrückte er (seinen Schmerz).

И отвернулся он от них и молвил: ■ «Как велико мое страданье по Йусуфу!» ■ И побелели от печали его очи, ■ И он едва мог скорбь сдержать.

Ягъкуб г-м ачуланып алардан китте вә әйтте: «Йусуфым өчен ни олугъ хәсрәт!» Вә каты хәсрәт белән Йусуф өчен елап, ике күзенә ак төшеп сукыраймыш иде, шулай булса да һичкемгә зарланмады сабыр итте.

پھر ان کے پاس سے چلے گئے اور کہنے لگے ہائے افسوس یوسف (ہائے افسوس) اور رنج والم میں (اس قدر روئے کہ) ان کی آنکھیں سفید ہوگئیں اور ان کا دل غم سے بھر رہا تھا

اور یعقوب (علیہ السلام) نے ان سے منہ پھیر لیا اور کہا: ہائے افسوس! یوسف (علیہ السلام کی جدائی) پر اور ان کی آنکھیں غم سے سفید ہوگئیں سو وہ غم کو ضبط کئے ہوئے تھے،