تَتَجافى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ

تتجافى جنوبهم عن المضاجع يدعون ربّهم خوفا و طمعا و ممّا رزقناهم ينفقون

Tatajafa junoobuhum AAani almadajiAAi yadAAoona rabbahum khawfan watamaAAan wamimma razaqnahum yunfiqoona

از بستر خواب پهلو تهي مي کنند ، پروردگارشان را با بيم و اميد مي خوانند و از آنچه به آنها داده ايم انفاق مي کنند

پهلوهايشان از بسترها جدا شود [و به نيايش شبانه برخيزند و] پروردگارشان را با بيم و اميد بخوانند و از آنچه روزيشان كرده ايم ببخشند.

(نيمه شبها) پهلوى خود را از بستر خواب كنار ميكشند پروردگارشان را با بيم و اميد ميخوانند و از آنچه روزيشان داديم انفاق ميكنند.

[ملازم بستر استراحت و خواب نیستند، بلکه] پهلوهایشان از خوابگاه هایشان دور می شود در حالی که همواره پروردگارشان را به علت بیم [از عذاب] و امید [به رحمت و پاداش] می خوانند و از آنچه آنان را روزی داده ایم، انفاق می کنند.

دورى گزيند پهلوهاى ايشان از خوابگاه‏ها در حاليكه مى‏خوانند پروردگار خويش را از نظر بيم از خشم و اميد به پاداش و از آنچه روزيشان داده‏ايم انفاق كنند

پهلوهايشان از خوابگاهها جدا مى‏گردد [و] پروردگارشان را از روى بيم و طمع مى‏خوانند، و از آنچه روزيشان داده‏ايم انفاق مى‏كنند.

پهلو از بستر خواب برگيرند و با بيم و اميد پروردگارشان را بخوانند و از آنچه روزيشان داده‏ايم انفاق كنند.

و پهلوهايشان از خوابگاه‏هايشان دور بماند، [تا] پروردگارشان را از [روى‏] بيم و اميد بخوانند، و از آنچه روزيشان داديم انفاق كنند.

برخيزد پهلوهاشان از خوابگاه‏ها ميخوانند پروردگارشان را از راه بيم و اميد و از آنچه روزى داديمشان انفاق ميكنند

پهلوهايشان از بسترها جدا نمى‏شود. با بيم و اميد پروردگارشان را مى‏خوانند و از آنچه به آنان روزى داده‏ايم انفاق مى‏كنند

پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور می‌شود (و بپا می‌خیزند و رو به درگاه خدا می آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید می‌خوانند، و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند!

پهلوهاشان از بسترها [براى نماز شب‏] دور مى‏شود، پروردگار خويش را با بيم و اميد مى‏خوانند و از آنچه روزيشان داده‏ايم انفاق مى‏كنند.

برخيزد پهلوهاشان از خوابگاه‏ها ميخوانند پروردگارشان را از راه بيم و اميد و از آنچه روزى داديمشان انفاق ميكنند

دورى گزيند پهلوهاى ايشان از خوابگاه ها خوانند پروردگار خويش را بيمى و اميدى و از آنچه روزيشان داديم ببخشند

(شبها) پهلو از بستر خواب تهی کنند و با بیم و امید (و ناله اشتیاق در نماز شب) خدای خود را بخوانند و آنچه روزی آنها کرده‌ایم (به مسکینان) انفاق کنند.

پهلوهايشان بي درنگ بستر خود را ترک مي کند تا پروردگار خود را از روي بيم و اميد پرستش كنند و آنها از آنچه روزي شان داده ايم، انفاق مي کنند.

Their sides distances/becomes restless from the places of laying down (beds), they call their Lord fearfully and desiring/coveting , and from what We provided for them they spend.

Their sides forsake their beds, to invoke their Lord in fear and hope, and they spend (charity in Allahs Cause) out of what We have bestowed on them.

Their sides shun their couches as they call on their Lord in fear and hope; and they expend of that We have provided them.

[and] who are impelled to rise [Lit., «whose sides [i.e., bodies] restlessly rise».] from their beds [at night] to call out to their Sustainer in fear and hope; and who spend on others out of what We provide for them as sustenance.

Die hunne lichamen van hunne bedden opheffen, onder het aanroepen van hunnen Heer met vrees en hoop; die aalmoezen uitdeelen van hetgeen wij hun hebben geschonken.

Their sides readily forsake their beds, to call on their Lord out of fear and hope, and from Our provisions to them they give.

Strappano i loro corpi dai letti per invocare il loro Signore, per timore e speranza, e sono generosi di quello che abbiamo loro concesso.

Their sides forsake their beds, to invoke their Lord in fear and hope, and they spend (charity in Allahs Cause) out of what We have bestowed on them.

Они отрывают свои бока от постелей, взывая к своему Господу со страхом и надеждой, и расходуют из того, чем Мы их наделили.

те, которые оставляют ложе, чтобы воззвать к Господу своему в страхе и надежде, и тратят [на благие дела] из того, чем Мы их наделили.

Their sides draw away from (their) beds, they call upon their Lord in fear and in hope, and they spend (benevolently) out of what We have given them.

Who forsake their beds to cry unto their Lord in fear and hope, and spend of that We have bestowed on them.

As their sides forsake their beds, they call upon their Lord with fear and hope; and of what we have bestowed upon them do they give alms.

Yanları yataklarından uzaklaşır; korku ve ümitle Rablerine dua ederler. Kendilerine verdiğimiz rızıklardan da dağıtırlar.

whose sides forsake their couches as they supplicate to their Lord in fear and hope; who give in charity of that which We have given them.

They forsake their ‹comfort zone› in calling people to their Lord, fearing that they have not done enough and hoping to do better. And they keep open for the needy the provision that We have given them. (‹Madhaje› = Beds = Present circumstances = Comfort zone).

Their sides readily forsake their beds, in order to worship their Lord, out of reverence and hope, and from our provisions to them, they give.

Who, as they raise them from their couches, call on their Lord with fear and desire, and give alms of that with which we have supplied them.

Their sides are raised from their beds, calling on their Lord with fear and with hope; and they distribute alms out of what We have bestowed on them.

Their sides keep away from their beds; and they call on their Lord in fear and hope, and spend out of what WE have bestowed on them.

Ihre Seiten halten sich fern von (ihren) Betten; sie rufen ihren Herrn an in Furcht und Hoffnung und spenden von dem, was Wir ihnen gegeben haben.

Они свои постели оставляют, ■ И призывают Бога своего ■ Из страха (гнев Его навлечь), ■ С надеждой (на Его благоволенье), ■ И (щедро) раздают (на подать) ■ (Из благ), что низвели Мы им.

Алар яннары вә аркалары белән яткан төшләреннән торып төнлә намаз укырлар вә Раббыларына дога кылырлар, Аның ґәзабыннан куркып вә рәхмәтен өмет итеп, вә алар Без биргән малдан садакалар бирерләр.

اُن کے پہلو بچھونوں سے الگ رہتے ہیں (اور) وہ اپنے پروردگار کو خوف اور اُمید سے پکارتے اور جو (مال) ہم نے اُن کو دیا ہے اس میں سے خرچ کرتے ہیں

ان کے پہلو اُن کی خواب گاہوں سے جدا رہتے ہیں اور اپنے رب کو خوف اور امید (کی مِلی جُلی کیفیت) سے پکارتے ہیں اور ہمارے عطا کردہ رزق میں سے (ہماری راہ میں) خرچ کرتے ہیں،