قالُوا سُبْحانَكَ ما كانَ يَنْبَغِي لَنا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِكَ مِنْ أَوْلِياءَ وَ لكِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَ آباءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّكْرَ وَ كانُوا قَوْماً بُوراً

قالوا سبحانك ما كان ينبغي لنا أن نتّخذ من دونك من أولياء و لكن متّعتهم و آباءهم حتّى نسوا الذّكر و كانوا قوما بورا

Qaloo subhanaka ma kana yanbaghee lana an nattakhitha min doonika min awliyaa walakin mattaAAtahum waabaahum hatta nasoo alththikra wakanoo qawman booran

گويند : منزهي تو ما را سزاوار نبوده است که جز تو کسي را به ياري گيريم تو خود آنها و پدرانشان را برخوردار ساختي ، چنان که ياد تو را فراموش کردند و مردمي شدند به هلاکت افتاده

گويند پاكا كه تويى، ما را نرسد كه به جاى تو سرورى بگيريم; ولى ايشان و پدرانشان را چندان برخوردار گرداندى كه پند [قرآن] را فراموش كردند، و قومى تباه شدند.

ميگويند: پروردگارا، منزهى تو، ما حق نداريم غير از تو اوليائى بگيريم و لكن بر آنها و بر پدران آنها نعمت بسيار بخشيدى ولى آنها تو را از ياد بردند و جماعتى تبهكار گشتند.

پاسخ می دهند: شگفتا! سزاوار ما نبود که در برابر تو دوستان و پیروانی برای [پرستش] خود بگیریم، ولی تو اینان و پدرانشان را [از نعمت ها] برخوردار کردی [و آنان به جای شکر نعمت ها چنان در شهوات غرق شدند] تا آنکه یاد تو را فراموش کردند و گروهی هلاکت یافته شدند.

بتان گويند منزهى تو (از شريك) نباشد سزاوار ما را آنكه برگيريم بجز تو دوستانى و ليكن تو برخوردار گردانيدى ايشان و پدرانشان را تا آنكه فراموش كردند ياد كردن (كتاب آسمانى) را و بودند گروهى هلاك شده

مى‏گويند: «منزهى تو، ما را نسزد كه جز تو دوستى براى خود بگيريم، ولى تو آنان و پدرانشان را برخوردار كردى تا [آنجا كه‏] ياد [تو] را فراموش كردند و گروهى هلاك‏شده، بودند.»

گويند: «تو منزهى، براى ما شايسته نبود كه غير از تو سرورى برگزينيم.» ولى تو آنان و نياكانشان را از نعمتها برخوردار كردى تا اين كه ياد تو را فراموش كردند و هلاك شدند.

گويند: پاكى‏تر است، بر ما سزاوار نباشد كه جز تو يارانى بگيريم، و ليكن ايشان را بر خوردارى دادى و پدرانشان را، تا آنكه ذكر تو [و قرآن تو] را فراموش كردند، و قومى هلاك شده بودند.

گويند منزهى تو نباشد سزاوار ما را كه فرا گيريم از غير تو از دوستان و ليكن كامياب كردى ايشانرا و پدرانشان را تا فراموش كردند ذكر را و بودند گروهى تباه

گويند: تو را به پاكى ياد مى‏كنيم، ما را نسزد كه به جاى تو دوستانى برگيريم. بلكه [خود] آنان و پدرانشان را بهره‏مند ساختى تا آنكه پند را فراموش كردند و گروهى نابود شدند

(در پاسخ) می‌گویند: «منزّهی تو! برای ما شایسته نبود که غیر از تو اولیایی برگزینیم، ولی آنان و پدرانشان را از نعمتها برخوردار نمودی تا اینکه (به جای شکر نعمت) یاد تو را فراموش کردند و تباه و هلاک شدند.»

گويند: پاكى تو [بار خدايا]، ما را سزاوار نبود كه جز تو دوستانى بگيريم و ليكن آنها و پدرانشان را برخوردار كردى تا ياد و پند تو را فراموش كردند و آنها گروهى هلاك‏شده بودند.

گويند منزهى تو نباشد سزاوار ما را كه فرا گيريم از غير تو از دوستان و ليكن كامياب كردى ايشان را و پدرانشانرا تا فراموش كردند ذكر را و بودند گروهى تباه

گويند منزّهى تو نسزد ما را كه گيريم جز تو دوستانى و ليكن كاميابيشان دادى و پدران ايشان را تا فراموش كردند كتاب را و شدند گروهى تباه

آنها گویند: پاک و منزه پروردگارا، ما خود را هرگز سزاوار آن نمی‌دانستیم که جز تو کسی را دوست خود اختیار کنیم، و لیکن تو این کافران و پدرانشان را متمتّع (به دنیا و نعمتهای آن) گردانیدی تا آنکه ذکر تو (و قرآن عظیم تو که سرمایه سعادت بود) را فراموش کردند و مردمی شقی و تبه روزگار بودند.

آنها خواهند گفت: تجليل تو را، درست نبود كه ما در كنار تو هيچ مولايي قرار دهيم. اما تو اجازه دادي كه آنها، همراه والدينشان لذت ببرند. درنتيجه، پيام را ناديده گرفتند و بدين ترتيب مردمي ستمكار شدند.

They said: «Your praise/glory (it) was, ought not (be) to us that we take from other than You from guardians/allies . And but you made them enjoy and their fathers, until they forgot the reminder, and they were a destroyed/failed nation.»

They will say: «Glorified be You! It was not for us to take any Auliya (Protectors, Helpers, etc.) besides You, but You gave them and their fathers comfort till they forgot the warning, and became a lost people (doomed to total loss).

They shall ‹Glory be to Thee! It did not behove us to take unto say, ourselves protectors apart from Thee; but Thou gavest them and their fathers enjoyment of days, until they forgot

They will answer: «Limitless art Thou in Thy glory! It was inconceivable for us to take for our masters anyone but Thyself! [Sc., «and so it would have been morally impossible for us to ask others to worship us». On the other hand, Ibn Kathir understands the expression «for us» (lana) as denoting «us human beings» in general, and not merely the speakers – in which case the sentence could be rendered thus: «It is not right for us [human beings] to take…», etc. In either case, the above allegorical «question-and-answer» – repeated in many variations throughout the Quran – is meant to stress, in a dramatic manner, the moral odiousness and intellectual futility of attributing divine qualities to any being other than God.] But [as for them -] Thou didst allow them and their forefathers to enjoy [the pleasures of] life to such an extent that [This is the meaning of hatta (lit., «till» or «until») in the present context.] they forgot all remembrance [of Thee]: for they were people devoid of all good.»

Zij zullen antwoorden: God verhoede! Het was ons onmogelijk, andere beschermers buiten u te kiezen, maar gij veroorloofdet hun en hunnen vaderen overvloed te genieten, waardoor zij uwe vermaning vergaten, en verloren gingen.

They said: "Glory be to You, it was not for us to take besides You any allies; indeed You gave them and their fathers luxury until they forgot the remembrance, and they were a lost people."

Risponderanno: «Gloria a Te! Che vantaggio avremmo avuto a scegliere alleati e protettori all’infuori di Te? Ma Tu colmasti loro e i loro avi di [tanta ricchezza di] beni, [che] dimenticarono il Ricordo [di Te] e furono uomini perduti».

They will say: "Glorified be You! It was not for us to take any Auliya (Protectors, Helpers, etc.) besides You, but You gave them and their fathers comfort till they forgot the warning, and became a lost people (doomed to total loss).

Они скажут: «Пречист Ты! Не подобало нам брать покровителей и помощников вместо Тебя. Однако Ты позволил им и их отцам пользоваться благами, так что они забыли Напоминание. Они были пропащим народом».

они ответят: «Пречист Ты! Не подобало нам брать покровителей, кроме Тебя. Но Ты одарил земными благами их и их отцов, так что они забыли помнить [о Тебе] и были обречены на гибель».

They shall say: Glory be to Thee; it was not beseeming for us that we should take any guardians besides Thee, but Thou didst make them and their fathers to enjoy until they forsook the reminder, and they were a people in perdition,

They will say: Be Thou Glorified! it was not for us to choose any protecting friends beside thee; but Thou didst give them and their fathers ease till they forgot the warning and became lost folk.

They shall say, ‹Celebrated be Thy praise, it was not befitting for us to take any patrons but Thee; but Thou didst give them and their fathers enjoyment until they forgot the Reminder and were a lost people!›

Derler ki: «Tespih ederiz seni; seni bırakıp da başka dostlar edinmek bize yaraşmazdı. Ama sen onları ve atalarını öylesine nimetlendirdin ki, zikiri/Kur’an’ı unuttular ve helâke giden bir topluluk oldular.»

They will answer: ‹Exaltations to You. We should not have taken others for a guardian, but You gave them and their fathers enjoyment until they forgot Your Remembrance and they were a destroyed nation. ‹

They will say, «Glory to You! It was not befitting for us that we should take for protecting masters others than Yourself. But You did bestow on them and their ancestors, good things in life to the extent that they disregarded the Reminder and became a lost folk.»

They will say, «Be You glorified, it was not right for us to set up any lords beside You. But You allowed them to enjoy, together with their parents. Consequently, they disregarded the message and thus became wicked people.»

They will say, «Glory be to thee! It beseemed not us to take other lords than thee. But thou gavest them and their fathers their fill of good things, till they forgat the remembrance of thee, and became a lost people.»

They shall answer, God forbid! It was not fitting for us, that we should take any protectors besides Thee: But Thou didst permit them and their fathers to enjoy abundance; so that they forgot thy admonition, and became lost people.

They will say, `Holy art Thou ! It was not right for us to take protectors other than Thee; but Thou didst bestow on them and their fathers the good things of this life until they forgot Thy admonition and became a ruined people.›

Sie werden sprechen: «Preis Dir! Es geziemte uns nicht, andere Beschützer als Dich anzunehmen; Du aber beschertest ihnen und ihren Vätern die guten Dinge (dieses Lebens), bis sie die Ermahnung vergaßen und ein verlorenes Volk wurden.»

Хвала Тебе! – они ответят. – ■ Не подобало в покровители себе ■ Нам принимать (других) вместо Тебя. ■ Но Ты и их, и их отцов ■ (Так щедро в этой жизни) одарил (благами), ■ (Так долго) срок им продлевал (для покаянья), ■ Что поминать (о Господе) они забыли – ■ (В распутстве и невежестве своем) ■ Пропащим людом они стали!

Сынымнар гаҗәпсенеп әйтерләр: «Йә Рабби, без Сине кимчелектән пакь дип мактап тәсбих әйтәбез, Синнән башканы Илаһә тотмак безгә һич лаек булмады, без аларга безгә гыйбадәт кылыгыз, дип ничек әйтә алабыз, ләкин Син аларны вә аталарын төрле нигъмәтләр белен сыйладың, хәтта алар шәһвәткә чумып Синең зекреңне оныттылар, вә һәлак буласы кавем булдылар.

وہ کہیں گے تو پاک ہے ہمیں یہ بات شایان نہ تھی کہ تیرے سوا اوروں کو دوست بناتے۔ لیکن تو نے ہی ان کو اور ان کے باپ دادا کو برتنے کو نعمتیں دیں یہاں تک کہ وہ تیری یاد کو بھول گئے۔ اور یہ ہلاک ہونے والے لوگ تھے

وہ کہیں گے: تیری ذات پاک ہے ہمیں (تو) یہ بات (بھی) زیبا نہ تھی کہ ہم تیرے سوا اوروں کو دوست (ہی) بنائیں (چہ جائے کہ ہم انہیں تیرے غیر کی عبادت کا کہتے) لیکن (اے مولا!) تو نے انہیں اور ان کے باپ دادا کو (دنیوی مال و اسباب سے) اتنا بہرہ مند فرمایا، یہاں تک کہ وہ تیری یاد (بھی) بھول گئے، اور یہ (بدبخت) ہلاک ہونے والے لوگ (ہی) تھے،