فَإِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتَّى إِذا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمَّا فِداءً حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزارَها ذلِكَ وَ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لاَنْتَصَرَ مِنْهُمْ وَ لكِنْ لِيَبْلُوَا بَعْضَكُمْ بِبَعْضٍ وَ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ

فإذا لقيتم الّذين كفروا فضرب الرّقاب حتّى إذا أثخنتموهم فشدّوا الوثاق فإمّا منّا بعد و إمّا فداء حتّى تضع الحرب أوزارها ذلك و لو يشاء اللّه لانتصر منهم و لكن ليبلوا بعضكم ببعض و الّذين قتلوا في سبيل اللّه فلن يضلّ أعمالهم

Fa-itha laqeetumu allatheena kafaroo fadarba alrriqabi hatta itha athkhantumoohum fashuddoo alwathaqa fa-imma mannan baAAdu wa-imma fidaan hatta tadaAAa alharbu awzaraha thalika walaw yashao Allahu laintasara minhum walakin liyabluwa baAAdakum bibaAAdin waallatheena qutiloo fee sabeeli Allahi falan yudilla aAAmalahum

چون با کافران رو به رو شديد ، گردنشان را بزنيد و چون آنها را سخت فرو گرفتيد ، اسيرشان کنيد و سخت ببنديد آنگاه يا به منت آزاد کنيد يابه فديه تا آنگاه که جنگ به پايان آيد و اين است حکم خدا و اگرخدا مي خواست ، از آنان انتقام مي گرفت ، ولي خواست تا شما را به يکديگر بيازمايد و آنان که در راه خدا کشته شده اند اعمالشان را باطل نمي کند

پس چون با كافران [حربى] رو به رو شويد، گردنهايشان را بزنيد تا آنكه ايشان را به زانو درآوريد [و در دست شما اسير شوند] آنگاه بنده[يشان] را سخت استوار كنيد; و پس از آن يا منت نهيد [و رها كنيد بدون فديه] يا فديه بستانيد [و رها كنيد]، تا اهل كارزار بارهاى [سلا

و هنگامى كه شما مؤمنين مجاهد (در ميدان رزم) با كافران روبرو ميشويد (و جنگ تن به تن آغاز ميگردد) از سر و گردن آنها بزنيد تا بكلى از پاى درآيند. آن گاه اسيران جنگى را محكم به بنديد تا بعدا آنها را آزاد كرده يا عوض و فديه بگيريد، تا وقتى كه كافران سلاح خود را بزمين بگذارند (و تسليم شوند) اين فرمان خداست و اگر خدا ميخواست، خود از آنان انتقام ميكشيد و لكن شما را وسيله يكديگر مورد آزمايش قرار ميدهد و كسانى كه در راه خدا كشته ميشوند، خدا هرگز اعمال آنان را ضايع نميسازد.

پس هنگامی که [در میدان جنگ] با کافران روبرو شدید، گردن هایشان را به شدت بزنید تا آن گاه که بسیاری از آنان را با سختی و غلظت از پای درآورید، در این هنگام [از دشمن اسیر بگیرید و] آنان را محکم ببندید، [پس از اسیر گرفتن] یا بر آنان منت نهید [و آزادشان کنید] ، یا از آنان [در برابر آزاد کردنشان] فدیه و عوض بگیرید تا آنجا که جنگ بارهای سنگینش را بر زمین نهد. این است [فرمان خدا]؛ و اگر خدا می خواست [خود بدون فرمان جنگ] از آنان انتقام می گرفت [ولی به جنگ فرمان داد] تا برخی از شما را به وسیله برخی دیگر بیازماید، و کسانی که در راه خدا به شهادت رسیده اند، خدا هرگز اعمالشان را باطل و تباه نمی کند.

و هرگاه به بينيد آنان را كه كافر شدند پس بزنيد (گردنشان را) گردن زدنى تا آنگه كه بسيار بكشيد ايشان را و استوار كنيد بند را يا منت نهيد منت نهادنى و يا فديه بگيريد فديه گرفتنى تا بنهند پيكار كنندگان اسلحه خود را (فرمان خدا) اين است و اگر مى‏خواست خدا بيگمان انتقام مى‏كشيد از كافران ولى (به پيكار فرمانتان داد) تا بيازمايد برخى از شما را ببرخى و آنانكه كشته شدند در راه خدا هرگز ضايع نخواهد كرد خدا كردارهاى (نيكوى) ايشان را

پس چون با كسانى كه كفر ورزيده‏اند برخورد كنيد، گردنها[يشان‏] را بزنيد. تا چون آنان را [در كشتار] از پاى درآورديد، پس [اسيران را] استوار در بند كشيد؛ سپس يا [بر آنان‏] منّت نهيد [و آزادشان كنيد] و يا فديه [و عوض از ايشان بگيريد]، تا در جنگ، اسلحه بر زمين گذاشته شود. اين است [دستور خدا]؛ و اگر خدا مى‏خواست، از ايشان انتقام مى‏كشيد، ولى [فرمان پيكار داد] تا برخى از شما را به وسيله برخى [ديگر] بيازمايد، و كسانى كه در راه خدا كشته شده‏اند، هرگز كارهايشان را ضايع نمى‏كند.

چون با كافران روبرو شديد گردنشان را بزنيد تا از طريق خونريزى بسيار دشمن را از پا درآوريد. اسيران را محكم ببنديد و بعد از آن كه بار سنگين جنگ بر زمين نهاده شد با منت آزادشان كنيد يا فديه بگيريد، حكم اين است. اگر خدا مى‏خواست از آنها انتقام مى‏گرفت لكن شما را با يكديگر مى‏آزمايد، اعمال كشته‏شدگان در راه خدا را هرگز نابود نمى‏كند.

و چون برسيد بكسانى كه كافر شدند [از اهل حرب‏]، گردنهاى [آنها را بايد زد] تا چون آنان را سخت در هم كوفتيد. سپس [اسيران را] استوار ببنديد. [آن گاه‏] يا منت نهيد [و رها كنيد]، يا فديه ستايد [و رها كنيد]، تا [اهل‏] حرب سلاحهاى خود را بر زمين بگذارند. اينست [حكم خدا]، و اگر خدا بخواهد از آنان انتقام مى‏كشد، و ليكن برخى از شما را به برخى ديگر بيازمايد و كسانى كه در راه خدا كشته شدند، [خدا] كارهاى ايشان را تباه نمى‏سازد

پس چون ملاقات كنيد آنانرا كه كافر شدند پس زدن گردنها تا وقتى كه بسيار بكشيد ايشانرا پس سخت كنيد بند را پس يا منت نهادنى بعد از آن و يا فدا گرفتنى تا بنهد كارزار آلاتش را اينست و اگر ميخواست خدا هر آينه انتقام كشيده بود از ايشان و ليكن تا بيازمايد بعضى از شما را ببعضى و آنانكه كشته شدند در راه خدا پس هرگز ضايع نميگرداند كردارهاشانرا

پس چون با كافران برخورديد، گردنها [ى شان‏] را بزنيد. تا هنگامى كه [بسيارى از] آنان را كشتيد، بند [اسارت‏] را استوار داريد، آن گاه پس از آن آنان را به احسان يا به فديه‏اى رها كنيد. تا [اهل‏] جنگ سلاحش را [بر زمين‏] بنهد. [حكم‏] اين است. و اگر خداوند مى‏خواست از آنان انتقام مى‏گرفت ولى [مى‏خواهد] برخى از شما را با برخى ديگر بيازمايد و كسانى كه در راه خدا كشته شدند اعمال آنان را نابود نمى‏كند

و هنگامی که با کافران (جنایت‌پیشه) در میدان جنگ روبه‌رو شدید گردنهایشان را بزنید، (و این کار را همچنان ادامه دهید) تا به اندازه کافی دشمن را در هم بکوبید؛ در این هنگام اسیران را محکم ببندید؛ سپس یا بر آنان منّت گذارید (و آزادشان کنید) یا در برابر آزادی از آنان فدیه [= غرامت‌] بگیرید؛ (و این وضع باید همچنان ادامه یابد) تا جنگ بار سنگین خود را بر زمین نهد، (آری) برنامه این است! و اگر خدا می‌خواست خودش آنها را مجازات می‌کرد، اما می‌خواهد بعضی از شما را با بعضی دیگر بیازماید؛ و کسانی که در راه خدا کشته شدند، خداوند هرگز اعمالشان را از بین نمی‌برد!

پس چون با كافران [در كارزار] روبرو شديد، گردنها [شان‏] را بزنيد تا آنگاه كه [با كشتنشان‏] بر آنها چيره شويد پس [اسير گيريد و] بند را استوار كنيد- تا نگريزند- آنگاه يا منّت نهيد [و آزادشان كنيد] و يا [آنها را] بازفروشيد- به مال يا معاوضه اسيران- تا جنگ بارهاى خود را بنهد- به پايان رسد-. اين است [فرمان خدا]، و اگر خدا مى‏خواست از آنان كين مى‏ستاند- بى‏آنكه شما را فرمان جنگ دهد- و ليكن خواست تا برخى‏تان را به برخى بيازمايد. و كسانى كه در راه خدا كشته شدند، كردارهاشان را هرگز گم و تباه نمى‏كند

پس چون ملاقات كنيد آنان را كه كافر شدند پس زدن گردنها تا وقتى كه بسيار بكشيد ايشان را پس سخت كنيد بند را پس يا منت نهادنى بعد از آن و يا فدا گرفتنى تا بنهد كارزار آلاتش را اينست و اگر ميخواست خدا هر آينه انتقام كشيده بود از ايشان و ليكن تا بيازمايد بعضى از شما را ببعضى و آنان كه كشته شدند در راه خدا پس هرگز ضايع نمى‏گرداند كردارهاشان را

پس هر گاه رسيديد بدانان كه كفر ورزيدند پس زدن گردنها تا گاهى كه بخون آغشته سازيدشان پس استوار كنيد بستن را سپس يا منّت نهادنى پس از اين و يا فديه گرفتنى تا بگذارد جنگ بارهاى خود را اين و اگر مى خواست خدا هر آينه پيروزى مى جست برايشان و ليكن تا بيازمايد گروهى از شما را به گروهى و آنان كه كشته شدند و در راه خدا گم نكند هرگز كردار ايشان را

شما مؤمنان چون (در میدان جنگ) با کافران رو به رو شوید باید (شجاعانه) آنها را گردن زنید تا آن گاه که از خونریزی بسیار دشمن را از پا در آوردید پس از آن، اسیران جنگ را محکم به بند کشید که بعدا یا بر آنها منّت نهید (و آنها را آزاد گردانید) یا فدا گیرید تا در نتیجه جنگ سختیهای خود را فروگذارد. این حکم فعلی است، و اگر خدا بخواهد خود از کافران انتقام می‌کشد (و همه را بی زحمت جنگ شما هلاک می‌کند) و لیکن (با این جنگ کفر و ایمان) می‌خواهد شما را به یکدیگر امتحان کند، و آنان که در راه خدا کشته شدند خدا هرگز اعمالشان را ضایع نگرداند.

اگر (در جنگ) با کافران برخورد کرديد، مي توانيد به گردن هايشان بزنيد. اگر آنان را به اسارت مي گيريد، مي توانيد آز
ادشان کنيد، يا غرامت بگيريد تا جنگ به پايان رسد. اگر خدا مي خواست، مي توانست بدون جنگ، به شما پيروزي عطا کند. ولي او شما را اين چنين با يکديگر مي آزمايد. و اما کساني که در راه خدا کشته مي شوند، او هرگز فداکاري هايشان را تباه نخواهد کرد.

So if you met/found those who disbelieved, so hitting the necks until when you weakened them , so strengthen the rope/tie/chain (confinement), so either/or blessing (releasing war prisoners) after (the war ends), and either ransom/compensation until the battle/war/fight drops its weights/burdens (ends), that and if God wants/wills He would have gotten victory from them, and but to test some of you with some (to test each other), and those who were killed in God’s way/path , so He will never/not misguide their deeds .

So, when you meet (in fight Jihad in Allahs Cause), those who disbelieve smite at their necks till when you have killed and wounded many of them, then bind a bond firmly (on them, i.e. take them as captives). Thereafter (is the time) either for generosity (i.e. free them without ransom), or ransom (according to what benefits Islam), until the war lays down its burden. Thus (you are ordered by Allah to continue in carrying out Jihad against the disbelievers till they embrace Islam (i.e. are saved

When you meet the unbelievers, smite their necks, then, when you have made wide slaughter among them, tie fast the bonds; then set them free, either by grace or ransom, till the war lays down its loads. So it shall be; and if God had willed, He would have avenged Himself upon them; but that He may try some of you by means of others. And those who are slain in the way of God, He will not send their works astray.

NOW WHEN you meet [in war] those who are bent on denying the truth, [Sc., «and on barring [others] from the path of God» – thus connecting with verse 1 and laying down the fundamental condition which alone justifies physical warfare: namely, a defense of the Faith and of freedom (cf. in this connection see note on 2:190). In other words, when «those who are bent on denying the truth» try to deprive the Muslims of their social and political liberty and thus to make it impossible for them to live in accordance with the principles of their faith, a just war (jihad) becomes allowable and, more than that, a duty. The whole of the above verse relates to war actually in progress (cf. note on the first part of 2:191); and there is no doubt that it was revealed after 22:39-40, the earliest Quranic reference to physical warfare.] smite their necks until you overcome them fully, and then tighten their bonds; [Lit., «tighten the bond». According to almost all the commentators, this expression denotes the taking of prisoners of war. In addition, it may also refer to any sanctions or safeguards which would make it unlikely that the aggression could be resumed in the foreseeable future.] but thereafter [set them free,] either by an act of grace or against ransom, so that the burden of war may be lifted: [Lit., «so that (hatta) the war may lay down its burdens». The term «ransom» comprises also, in this context, a mutual exchange of prisoners of war (Zamakhshari, quoting an opinion of Imam Ash-Shafi).] thus [shall it be]. And [know that] had God so willed, He could indeed punish them [Himself]; but [He wills you to struggle] so as to test you [all] by means of one another. [I.e., so as to enable the believers to prove by actual deeds the depth of their faith and their readiness for self-sacrifice, and to enable the aggressors to realize how wrong they have been, and thus to bring them closer to the truth.] And as for those who are slain in God’s cause, never will He let their deeds go to waste:

Als gij de ongeloovigen ontmoet, slaat hun het hoofd af, tot gij eene groote slachting onder hen hebt aangericht; of bindt hen, opdat zij niet ontkomen. Daarna zult gij hen in vrijheid stellen, of hen teruggeven tegen een losprijs, tot de oorlog zal geindigd zijn. Dit zult gij doen. Waarlijk, indien het Gode behaagde, zou hij, zonder uwen bijstand, wraak op hen kunnen nemen, maar hij beveelt u in zijne veldslagen te strijden, opdat hij den een van u, door den ander zou kunnen beproeven. En wat hen betreft, die ter verdediging van Gods waren godsdienst strijden, God zal hunne werken niet doen verloren gaan.

So, if you encounter those who have rejected, then strike their formations until you overcome them, then bind them securely. You may either set them free or ransom them, until the war ends. And had God willed, He alone could have beaten them, but He thus tests you by one another. As for those who get killed in the cause of God, He will never let their deeds be put to waste.

Quando [in combattimento] incontrate i miscredenti, colpiteli al collo finché non li abbiate soggiogati, poi legateli strettamente. In seguito liberateli graziosamente o in cambio di un riscatto, finché la guerra non abbia fine. Questo è [l’ordine di Allah]. Se Allah avesse voluto, li avrebbe sconfitti, ma ha voluto mettervi alla prova, gli uni contro gli altri. E farà sì che non vadano perdute le opere di coloro che saranno stati uccisi sulla via di Allah:

So, when you meet (in fight Jihad in Allahs Cause), those who disbelieve smite at their necks till when you have killed and wounded many of them, then bind a bond firmly (on them, i.e. take them as captives). Thereafter (is the time) either for generosity (i.e. free them without ransom), or ransom (according to what benefits Islam), until the war lays down its burden. Thus (you are ordered by Allah to continue in carrying out Jihad against the disbelievers till they embrace Islam (i.e. are saved from the punishment in the Hell-fire) or at least come under your protection), but if it had been Allahs Will, He Himself could certainly have punished them (without you). But (He lets you fight), in order to test you, some with others. But those who are killed in the Way of Allah, He will never let their deeds be lost,

Когда вы встречаетесь с неверующими на поле боя, то рубите головы. Когда же вы ослабите их, то крепите оковы. А потом или милуйте, или же берите выкуп до тех пор, пока война не сложит свое бремя. Вот так! Если бы Аллах пожелал, то отомстил бы им сам, но Он пожелал испытать одних из вас посредством других. Он никогда не сделает тщетными деяния тех, кто был убит на пути Аллаха.

Когда вы встречаетесь с неверными [в бою], то рубите им голову. Когда
же вы разобьете их совсем, то крепите оковы [пленных]. А потом или милуйте, или же берите выкуп [и так продолжайте], пока война не завершится. Так оно и есть. А если бы Аллах пожелал, то Он покарал бы их Сам, но Он хочет испытать одних из вас посредством других. [Аллах] никогда не даст сгинуть понапрасну деяниям тех, кто был убит [в сражении] во имя Его.

So when you meet in battle those who disbelieve, then smite the necks until when you have overcome them, then make (them) prisoners, and afterwards either set them free as a favor or let them ransom (themselves) until the war terminates. That (shall be so); and if Allah had pleased He would certainly have exacted what is due from them, but that He may try some of you by means of others; and (as for) those who are slain in the way of Allah, He will by no means allow their deeds to perish.

Now when ye meet in battle those who disbelieve, then it is smiting of the necks until, when ye have routed them, then making fast of bonds; and afterward either grace or ransom till the war lay down its burdens. That (is the ordinance). And if Allah willed He could have punished them (without you) but (thus it is ordained) that He may try some of you by means of others. And those who are slain in the way of Allah, He rendereth not their actions vain.

And when ye meet those who misbelieve – then striking off heads until ye have massacred them, and bind fast the bonds! Then either a free grant (of liberty) or a ransom until the war shall have laid down its burdens. That!- but if God please He would conquer them – but (it is) that He may try some of you by the others. And those who are slain in God’s cause, their works shall not go wrong;

Küfre batmışlarla burun buruna geldiğinizde, boyunlar vurulur. Nihayet onları bastırıp sindirdiğinizde, antlaşma bağını sıkı bağlayın. Artık bundan sonrası ya bir bağışlama ya bir fidyedir. Nihayet, harp, ağırlıklarını yere bırakır. İşte böyle! Eğer Allah dileseydi, onlardan öc alırdı. Ama kiminizi kiminizle denemek için böyledir. Allah yolunda öldürülenlerin amelleri asla göz ardı edilmeyecektir.

Therefore, when you meet the unbelievers smite their necks, then, when you have killed many of them, tie the bonds. Then, either free them by grace or ransom until war shall lay down its loads, in this way, it shall be. Had Allah willed, He would have been victorious over them; except that He might test you, the one by the means of others. As for those who are killed in the Way of Allah, He will not let their works to go astray.

Now if you meet the disbelievers in battle, strike at their command centers. When you have subdued them, bind in a firm bond, and thereafter an act of kindness or ransom till the battle lays down its weapons. (Free the captives as an act of kindness or ransom, such as in exchange for your men in their captivity. There is no third option). And if Allah willed, He could indeed punish them Himself, but that He may let you humans test one by means of another (as to which nation remains vigilant). And, as for those who are slain in the Cause of Allah, He will never let their actions be lost.

If you encounter (in war) those who disbelieve, you may strike the necks. If you take them as captives you may set them free or ransom them, until the war ends. Had GOD willed, He could have granted you victory, without war. But He thus tests you by one another. As for those who get killed in the cause of GOD, He will never put their sacrifice to waste.

When ye encounter the infidels, strike off their heads till ye have made a great slaughter among them, and of the rest make fast the fetters. And afterwards let there either be free dismissals or ransomings, till the war hath laid down its burdens. Thus do. Were such the pleasure of God, he could himself take vengeance upon them: but He would rather prove the one of you by the other. And whoso fight for the cause of God, their works he will not suffer to miscarry;

When ye encounter the unbelievers, strike off their heads, until ye have made a great slaughter among them; and bind them in bonds: And either give them a free dismission afterwards, or exact a ransom; until the war shall have laid down its arms. This shall ye do: Verily if God pleased, He could take vengeance on them, without your assistance; but He commandeth you to fight his battles, that He may prove the one of you by the other. And as to those who fight in defence of God’s true religion, Go

And when you meet in regular battle those who disbelieve, smite their necks; and, when you have overcome them, by causing great slaughter among them, bind fast the fetters – then afterwards either release them as a favour or by taking ransom – until the war lays down its burdens. That is the ordinance. And if ALLAH had so pleased, HE could have punished them Himself, but HE has willed that HE may try some of you by others. And those who are killed in the way of ALLAH – HE will never render their

Wenn ihr (in der Schlacht) auf die stoßet, die ungläubig sind, trefft (ihre) Nacken; und wenn ihr sie so überwältigt habt, dann schnüret die Bande fest. Hernach dann entweder Gnade oder Lösegeld, bis der Krieg seine Waffen niederlegt. Das ist so. Und hätte Allah es gewollt, Er hätte sie Selbst strafen können, aber Er wollte die einen von euch durch die andern prüfen. Und diejenigen, die auf Allahs Weg getötet werden – nie wird Er ihre Werke zunichte machen.

А потому, когда вы встретитесь с неверными в бою, ■ По шеям головы ссекайте, ■ Когда же проведете основное подавленье, ■ (Берите в плен их и) удерживайте крепко. ■ За этим: или благость (им явить, освобождая), ■ Или (за их свободу) выкуп (взять), ■ Пока война не сложит свое бремя. ■ Так (надлежит вам поступать)! ■ И если бы Аллах желал того, ■ Он Сам бы с них взыскал (как должно), ■ Но (вам Он оставляет это), ■ Чтоб испытать одних другими. ■ А те, кто на пути Господнем был убит, – ■ Деянья тех не обратит Он в тщЕту.

Әгәр сугышырга килгән кәферләргә очырасагыз аларның муеннарына кылыч белән сугыгыз, хәтта аларны күп үтереп каннарын күп түккәнгә чаклы, һәм аларны әсир итеп алып каты багълап тотыгыз, качмасыннар вә зарар итмәсеннәр өчен. Аларны әсир кылганыгыздан соң теләсәгез шәфкать кылып коткарып җибәрегез, теләсәгез мал алып мал бәрабәренә азат итегез. Кәфер гаскәрләре сугыш коралларын куйганнарына чаклы сугыш кылыгыз һәм аларны әсир итегез! Ошбу Аллаһ хөкеме сезгә бәян ителде. Әгәр Аллаһу тәгалә теләсә иде, сезнең сугышыгыздан башка ул кәферләрне һәлак итеп үч алыр иде, ләкин Аллаһ сезне бәгъзеләрегезне бәгъзеләрегез белән сынарга теләде. Аллаһ юлында сугышып шәһид булган мөэминнәрнең кылган гамәлләренең вә сугышуларының әҗерен җуймас, бетермәс.

جب تم کافروں سے بھڑ جاؤ تو ان کی گردنیں اُڑا دو۔ یہاں تک کہ جب ان کو خوب قتل کرچکو تو (جو زندہ پکڑے جائیں ان کو) مضبوطی سے قید کرلو۔ پھر اس کے بعد یا تو احسان رکھ کر چھوڑ دینا چاہیئے یا کچھ مال لے کر یہاں تک کہ (فریق مقابل) لڑائی (کے) ہتھیار (ہاتھ سے) رکھ دے۔ (یہ حکم یاد رکھو) اور اگر خدا چاہتا تو (اور طرح) ان سے انتقام لے لیتا۔ لیکن اس نے چاہا کہ تمہاری آزمائش ایک (کو) دوسرے سے (لڑوا کر) کرے۔ اور جو لوگ خدا کی راہ میں مارے گئے ان کے عملوں کو ہرگز ضائع نہ کرے گا

پھر جب (میدان جنگ میں) تمہارا مقابلہ (متحارب) کافروں سے ہو تو (دورانِ جنگ) ان کی گردنیں اڑا دو، یہاں تک کہ جب تم انہیں (جنگی معرکہ میں) خوب قتل کر چکو تو (بقیہ قیدیوں کو) مضبوطی سے باندھ لو، پھر اس کے بعد یا تو (انہیں) (بلامعاوضہ) احسان کر کے (چھوڑ دو) یا فدیہ (یعنی معاوضہِء رہائی) لے کر (آزاد کر دو) یہاں تک کہ جنگ (کرنے والی مخالف فوج) اپنے ہتھیار رکھ دے (یعنی صلح و امن کا اعلان کر دے)۔ یہی (حکم) ہے، اور اگر اﷲ چاہتا تو ان سے (بغیر جنگ) انتقام لے لیتا مگر (اس نے ایسا نہیں کیا) تاکہ تم میں سے بعض کو بعض کے ذریعے آزمائے، اور جو لوگ اﷲ کی راہ میں قتل کر دیئے گئے تو وہ ان کے اعمال کو ہرگز ضائع نہ کرے گا،