فَأَمَّا الإِْنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

فأمّا الإنسان إذا ما ابتلاه ربّه فأكرمه و نعّمه فيقول ربّي أكرمن

Faamma al-insanu itha ma ibtalahu rabbuhu faakramahu wanaAAAAamahu fayaqoolu rabbee akramani

اما آدمي ، چون پروردگارش بيازمايد و گرامي اش دارد و نعمتش دهد ، مي گويد : پروردگار من مرا گرامي داشت

اما انسان چون پروردگارش او را بيازمايد و او را گرامى دارد و به او نعمت بخشد، [شاد و مغرور شود و] گويد پروردگارم مرا گرامى داشت.

هنگامى كه خدا با اعطاى نعمت انسان را بيازمايد، آن گاه انسان ميگويد كه خدا مرا عزيز و گرامى داشت (و من لياقت اين مقام را داشتم).

اما انسان، هنگامی که پروردگارش او را بیازماید و گرامی داردش و نعمتش بخشد، می گوید: پروردگارم [چون شایسته و سزاوار بودم] مرا گرامی داشت،

و اما آدمى هنگامى كه بيازمايدش پروردگارش (به نعمت) و گرامى دارد او را (به مال) و نعمت دهد او را (بانواع نعمتها) گويد پروردگار من بزرگداشت مرا

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

اما انسان هنگامى كه خدا او را براى آزمايش گرامى مى‏دارد و نعمت مى‏بخشد، مى‏گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشت.»

و امّا انسان چون پروردگارش او را بيازمايد، او را گرامى كند و نعمت بخشد، [فخركنان‏] گويد: پروردگارم مرا گرامى داشت.

پس اما انسان چون آزمايدش پروردگارش پس گرامى داردش و نعمتش دهد پس گويد پروردگارم گراميم داشته

پس امّا انسان، چون پروردگارش او را بيازمايد و او را گرامى دارد و به او نعمت دهد، گويد: پروردگارم مرا گرامى داشته است.

امّا انسان هنگامی که پروردگارش او را برای آزمایش، اکرام می‌کند و نعمت می‌بخشد (مغرور می‌شود و) می‌گوید: «پروردگارم مرا گرامی داشته است!»

اما آدمى را چون پروردگارش بيازمايد و او را گرامى دارد و نعمتش دهد، گويد: پروردگارم مرا گرامى داشت- چون شايسته اين گراميداشت بودم-.

پس اما انسان چون آزمايدش پروردگارش پس گرامى داردش و نعمتش دهد پس گويد پروردگارم گراميم داشته

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت.

هرگاه انسان با نعمت و شادي از جانب پروردگارش امتحان شود، مي گويد: پروردگارم نسبت به من سخاوتمند است.

So but the human/mankind when as long as his Lord tested him, so he honoured him and He blessed/comforted and eased him , so he says: «My Lord honored me.»

As for man, when his Lord tries him by giving him honour and gifts, then he says (puffed up): «My Lord has honoured me.»

As for man, whenever his Lord tries him, and honours him, and blesses him, then he says, ‹My Lord has honoured me.›

BUT AS FOR man, whenever his Sustainer tries him by His generosity and by letting him enjoy a life of ease, he says, «My Sustainer has been [justly] generous towards me»;

Daarom als zijn Heer hem (door voorspoed) beproeft, en hem eert en goed voor hem is. Zegt de mensch: Mijn Heer eert mij.

As for man, if his Lord tests him and grants him much, then he says: "My Lord has blessed me!"

Quanto all’uomo, allorché il suo Signore lo mette alla prova onorandolo e colmandolo di favore, egli dice: «Il mio Signore mi ha onorato».

As for man, when his Lord tries him by giving him honour and gifts, then he says (puffed up): "My Lord has honoured me."

Когда Господь испытывает человека, оказывая ему милость и одаряя его благами, тот говорит: «Господь мой почтил меня!»

Человек же, когда Господь ради испытания почтит и одарит его милостями, говорит [горделиво]: «Господь мой почтил меня».

And as for man, when his Lord tries him, then treats him with honor and makes him lead an easy life, he says: My Lord honors me.

As for man, whenever his Lord trieth him by honouring him, and is gracious unto him, he saith: My Lord honoureth me.

and as for man, whenever his Lord tries him and honours him and grants him favour, then he says, My Lord has honoured me;

İnsan böyledir; Rabbi kendisini deneyip de ona cömert davranır, nimet yağdırırsa: «Rabbim bana ikramda bulundu!» der.

As for man, when his Lord tests him by honoring him and favoring him, he says: ‹My Lord, has honored me. ‹

But as for man, whenever his Lord lets his life take a turn by giving him honor and Bliss, he says, «My Lord has honored me.» (Honor or disgrace are subject to Divine Laws, and are not random phenomena).

When the human being is tested by his Lord, through blessings and joy, he says, «My Lord is generous towards me.»

As to man, when his Lord trieth him and honoureth him and is bounteous to him, Then saith he, «My Lord honoureth me:»

Moreover man, when his Lord trieth him by prosperity, and honoureth him, and is bounteous unto him, saith, my Lord honoureth me:

As for man, when his Lord tries him and honours him and bestows favours on him, he says, `My Lord has honoured me.›

Wenn sein Herr den Menschen prüft, indem Er ihn ehrt und Gnaden auf ihn häuft, dann spricht er: «Mein Herr hat mich geehrt.»

Когда, испытывая человека, ■ Бог осыпает благоденствием его, ■ Глаголет человек надменно: ■ «Господь почтил меня Своим благоволеньем».

Әмма адәм баласы Раббысы аны дөнья байлыгы илә мүбтәлә кылса һәм дөнья эшләрендә кешеләр арасында хөрмәтле итсә, ул мине Аллаһ хөрмәтләде, дип, дөнья байлыгы белән генә үзен Аллаһуның дусты саныйдыр.

مگر انسان (عجیب مخلوق ہے کہ) جب اس کا پروردگار اس کو آزماتا ہے تو اسے عزت دیتا اور نعمت بخشتا ہے۔ تو کہتا ہے کہ (آہا) میرے پروردگار نے مجھے عزت بخشی

مگر انسان (ایسا ہے) کہ جب اس کا رب اسے (راحت و آسائش دے کر) آزماتا ہے اور اسے عزت سے نوازتا ہے اور اسے نعمتیں بخشتا ہے تو وہ کہتا ہے: میرے رب نے مجھ پر کرم فرمایا،